Aaigemstraat 43: 2011

zondag 18 december 2011

Warren 5 jaar (en een beetje sinterklaas)

Foto's van een (bijna) jarige Warren en een roze zus:

https://picasaweb.google.com/elisabethdevos1/Warren5Jaar?authuser=0&feat=directlink

Te kort

Heel lang was Renée helemaal niet geïnteresseerd in tv of beelden op computer. Dat is veranderd. Wat de verandering ingeluid heeft, weten we niet. Misschien de filmpjes van Flo die staat te zingen op het podium op het Baliepleinfeest. Zodra Renée die filmpjes zag, kwam ze telkens bij me staan als ik op de pc werkte, en riep ze ‘Fo, Fo, Fo’. Alleen het laten spelen van Flo haar filmpjes kon haar bedaren.
Warren heeft al lange tijd het ritueel om na bad even naar een Youtube filmpje te mogen kijken. Een truuk om intussen zijn vingernagels te mogen knippen. Fireman Sam en Mr. Bean zijn de favorieten en steevast vindt Warren die filmpjes te snel voorbij. ‘Te kort’ roept hij dan, ook al duurt zo’n filmpje meestal tien minuten. Veel langer dan nodig is voor zijn manicure en pedicure.
En plots heeft dus ook Renée de smaak te pakken en wil ze na bad naar Bumba op Youtube kijken. En ook al weet ze niet exact wat de woorden betekenen, zodra het filmpje klaar is, klinkt het ook uit haar mond luidkeels ‘Te kort’.
José

woensdag 9 november 2011

We blazen een half kaarsje uit

Vandaag bestaat Klein Spook precies zes maanden. Op negen mei lieten we via een persbericht aan de wereld weten dat we Klein Spook als informatiesite en webshop lanceerden. Ik herinner het me nog levendig. Voor mijn job was ik op een conferentie in Las Vegas. Dus zat ik daar in het Venetian al om vijf uur ’s ochtends lokale tijd in mijn pyjama achter de pc om het persbericht te versturen.

We wisten helemaal niet of we meteen veel zouden verkopen, of mensen ons überhaupt zouden vinden, of er mensen naar onze maandelijkse infoavonden zouden komen… Spannend, spannend. De afgelopen zes maanden hebben we enorm veel energie gestoken in marketing: persberichten, kleine bannertjes hier en daar, bloggen bij Ecofun, iedere week een nieuw bericht in onze nieuwsrubriek… Heel veel daarvan ter ere van de heilige SEO. Alles deden we, en doen we nog steeds, om zo hoog mogelijk te scoren in de resultaten van zoekmotoren. De strategie lijkt vruchten af te werpen, merken we.

Zes maanden later weten we dat de verkoop onvoorspelbaar is. Het weekend zijn slechte verkoopdagen voor een webshop voor herbruikbare luiers. Soms gaan er dagen voorbij zonder bestelling, vervolgens vallen er vijf bestellingen op één dag in onze mailbox. Ze blijven ons verrassen, onze klanten.

We kwamen er ook achter dat onze prospecten graag de producten komen bekijken eer ze die kopen. Dat ze wat extra advies willen. Dat ze twijfelen en liefst zouden willen dat wij in hun plaats kiezen. Dus speelt Elisabeth tegenwoordig iedere woensdag winkeltje bij ons thuis. Haar vrije dag is zo plots een superdrukke dag geworden.

Op zes maanden merkten we vooral dat het soms moeilijk is een balans te vinden tussen onze hoofdjob, Klein Spook en het gezinsleven. Zodra je wat gaat doen voor Klein Spook, word je er door gebeten en denk je telkens nog aan iets extra dat je kan doen. Zo’n webshop is verdomd verslavend.

José Delameilleure

http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=BLJDE_20111109_002

dinsdag 6 september 2011

Straatchauvinisme

Deze blog heet 'Aaigemstraat 43'. Laten we dan ook eens over de Aaigemstraat hebben. Over het buurtfeest meer bepaald. Het evenement bestaat nu vier jaar en de laatste twee keer waren wij erbij. Of beter nog: zaten we er middenin, letterlijk. Ons huis is zowat het meest gefotografeerde huis in de straat. Kan ook niet anders met bar en taartenbuffet voor de voordeur en het podium ernaast. (Die foto's bevestigden trouwens dat ons gesprekje eerder deze week met onze architect over de opfrissing van onze gevel geen slecht idee was.)

Toegegeven, wij van de Aaigembuurt kijken elk jaar met wat jaloezie naar het straatfeest van de buren, de Duifhuisstraat. Hun affiche, activiteiten en ja, zelfs hun vlaggetjes, getuigen van een ongelooflijke creativiteit en zin voor initiatief.

Maar toch, niet vrij van enig straatchauvinisme, vond ik ons buurtfeest echt wel top. Er waren massa's activiteiten, een springkasteel van een niet-geziene grootte, trommeltalent waar de werken aan het station in het niets mee verzinken, lekker eten (zelfs verrassend veel vegetarische gerechten) en poprockgroep Oceanside met bijzonder veel animo. Natuurlijk deed het ook deugd om Flo weer te zien stralen op het vrij podium (en haar papa voor het podium), dit keer begeleid door haar vriendje Gust.

En ja, we hadden ook bijzonder veel geluk met het weer. Een buurtfeest waarbij de helft van de kinderen in hun zwembroek rondlopen is eens wat anders na die kille zomer. Om 23 uur begon het te regenen, in het midden van de opkuis, een opkuis die plots in een rotvaart gebeurde. Ook niet slecht, want zo was het snel stil op straat en konden de kindjes toch nog hun korte nacht slapen. En ze konden het gebruiken na de emoties van de eerste schooldagen (en van al die zottigheid op straat).

Foto's op www.buurtfeestaaigem.be

donderdag 18 augustus 2011

Nog 30 nachten

en we vertrekken met ons tweetjes op verrassingsweekend. Doen we elk jaar. En nu is het José die niet mag weten waar we naar toe trekken. Tijd om hem wat nieuwsgierig te beginnen maken (en dat zonder me te verspreken).

zondag 14 augustus 2011

Levensstijl wijzigen?

Tijdens onze vakantie hebben we nogal wat serieuze boeken gelezen. Boeken die ons tot nadenken stemmen over waar het heen gaat met de wereld. En die ons sterkten in onze overtuiging dat we nog meer moeten begaan zijn met het milieu, ook als dat een serieuze verandering in onze levensstijl betekent.

Uit het ‘Beagle dagboek’ van Dirk Draulans leerde ik dat de mens de wereld toch wel serieus naar de knoppen aan het helpen is. Op verschillende plaatsen zorgt ons ras er voor dat diersoorten verdwijnen, worden sommige diersoorten en ziekten binnengebracht in streken waar ze niet thuishoren, waardoor ze de plaatselijke soorten gaan overwoekeren. In vroeger tijden gingen evoluties traag en kregen dier- en plantensoorten de tijd om zich aan te passen zodat ze konden overleven. Die tijd hebben ze nu niet meer. De trieste conclusie van Draulans is dat diersoorten vooral kans van overleven hebben wanneer ze toeristisch interessant zijn. Toen ik begin dit jaar een presentatie van Draulans bijwoonde werd hem de vraag gesteld of hij dacht dat de mens zijn eigen ingrepen zou overleven. Zijn antwoord kwam er op neer dat de aarde het verdwijnen van de mens wel zou overleven.

Ook ‘Econoshock’ van Geert Noels zet aan tot denken. Hij analyseert zes grote bewegingen (de crisis van de financiële systemen, het tekort aan fossiele brandstoffen, de milieuproblemen en de vergrijzing van de bevolking, de opkomst van het oosten en de digitalisering van de maatschappij) die allemaal samen zorgen voor een ingrijpende verandering in onze wereld. Na de industriële revolutie is het volgens Noels tijd voor een revolutie van de duurzaamheid: we moeten veel zuiniger gaan omspringen met de middelen die voorhanden zijn en meer gebruik maken van alternatieve energie. Voor de aardigheid: Noels wijst er op dat een huis nog steeds een goede investering is, en naar de toekomst toe vooral een huis dat in de buurt ligt van een knooppunt van openbaar vervoer. Met ons huis aan de Aaigemstraat, in de Gentse stationsbuurt, hebben we dus een goede investering gescoord.

De klapper van wat we lazen is natuurlijk ‘Dieren eten’ van Jonathan Saffran Foer. Het leed dat dieren aangedaan wordt om ons goedkoop vlees te bezorgen is onbeschrijflijk, maar Foer slaagt er in dat leed heel tastbaar en reëel te maken.

Al deze lectuur sterkt ons in onze overtuiging om zo bewust mogelijk om te gaan met ons milieu. En zo weinig mogelijk vlees te eten bijvoorbeeld. Niet makkelijk met een zoon die geen groenten lust, maar intussen hebben we toch een aantal leuke recepten gevonden die ook Warren zonder morren opeet.

woensdag 10 augustus 2011

Vakantie en (rare) boeken

Ik vertel niets nieuws: de sfeer op vakantie wordt voor een stuk bepaald door de boeken die je leest. Nu lees ik bijzonder traag. Ik ben het type dat snel vergeet, telkens nog eens terugkijkt naar de vorige pagina's en misschien ook wel te rap afgeleid is. En lezen met kleine kinderen in de buurt is geen evidentie, alweer geen nieuwtje. Zeker niet met een vierjarige kleuter die geen middagdutjes meer doet en wel gewend is aan entertainers en veel vriendjes in de buurt.

Dus ik begon makkelijk. Met 'Blauwe Maandag' van Nicci French. Oké, misschien geen grote literatuur, maar wel ideaal om je verlof mee te starten. Tegen het einde van het boek ging het lezen al wat sneller en het afleiden al wat trager. Klaar voor iets gevorderder. 'Huid en Haar' was weer op zijn Arnon Grunbergs. Raar. Hoewel toch niet zo raar als Tirza indertijd. En dan was het tijd voor 'Dieren Eten' van Jonathan Safran Foer. Ook raar. Niet het boek dan, wel om zoiets te lezen in West-Vlaanderen. Waar de porties vlees fenomenaal zijn. Ook bijzonder dat ik het boek van José heb gekregen in het Nederlands (hij weet goed dat ik in het Engels nog trager lees). Zou hij daar een reden voor hebben. Enfin, dat laatste boek beïnvloedt niet alleen de sfeer op vakantie ook veel van de gesprekken. Ons verlof is voorbij maar over het boek zijn we nog niet uitgepraat.

En omdat deze blog toch ook een beetje over hem gaat: meer-belezen José las 'Getekend' door Ludo Schildermans, 'Het Beagle dagboek' van Dirk Draulans, 'Economoshock' van Geert Noels, 'Voor wat hoort wat' van Patrick Janssens, Frank Vandenbroucke en Bea Cantillon , 'De begraafplaats van Praag' van Umberto Eco en zijn BlackBerry. Leuk is dat hij er ook over vertelde zodat ik toch ook mee was zonder mijn traagheid.

Voor de volledigheid: Warren hield het bij Floddertje en De Circusboot. En Reneetje las trouw elke avond bij 'Iedereen gaat 's avonds slapen, maar ik wil nog spelen roept Jos'.

dinsdag 9 augustus 2011

Twee weken Beauvoorde

Nu te vinden op Picasa, zonnige foto's. Dus dat van die regen viel nogal mee.
https://picasaweb.google.com/elisabethdevos1/Beauvoorde2011?authuser=0&feat=directlink

zondag 24 juli 2011

La-Neuville-en-Beine

La-Neuville-en-Beine, het duurt langer om de naam van het dorp uit te spreken dan om er doorheen te rijden. We waren Haulmé al gewoon, een klein dorp in de Franse Ardennen, maar met La-Neuville-en-Beine hadden we een nog kleiner oord gespot om een stuk van onze vakantie te gaan doorbrengen. Warren en Renée vinden lang in de auto niet zo tof, dus kozen we een dichte reisbestemming: Picardië in Noord-Frankrijk.

La-Neuville-en-Beine ligt in de Aisne, niet zo ver van de iets bekender plekken Saint-Quentin en Laon en telt maar een paar tiental inwoners, waaronder de keurige, rijke, eigenaar van de gite 'Le Clos Saint Marcoult', een groot huis met meer kamers, kelders en terrassen dan we nodig hadden voor ons vieren. Luxe ten top: vaatwas, wasmachine, droogkast, keukenrobot, een tv met meer dan 300 zenders, gratis wifi, een tafelvoetbal in de kelder en zelfs één kelder die als home cinema ingericht was. Guy Infanti heeft de gite ('4 épis' - alleen als hij er een zwembad bij zet, krijgt hij zijn 5de épis) naar eigen zeggen zelf gebouwd en zijn vrouw zorgde voor de inrichting. Veel frullekes, lampjes, tekeningen en schilderijen aan de muur en 'patchwerk' van de dame des huizes zelf. Niet onze stijl, maar het gaf de gite een zeer authentiek gevoel. De mensen hebben zich geen moeite ontzien om authentieke Picardische materialen en accessoires te vinden. En bovendien hadden we een prachtig zicht op heuveltjes en bossen.

Genoeg te zien

De luxe van het huis compenseerde gedeeltelijk het slechte weer. Zelden kwam het kwik boven de twintig graten uit en op zeven dagen hadden we er maar drie waarop we het redelijk droog konden houden. Toch vonden we ook vertier genoeg buitenshuis: we bezochten een museum van het verzet en de deportatie in Tergnier, bekeken de vreemde vogels die Chauny bevolken, trokken naar Parc Asterix wat verderop (en konden ons niet van de indruk ontdoen dat dit pretpark op zijn retour is en de strijd tegen Eurodisney glansrijk aan het verliezen is), probeerden tevergeefs de enige eend in het park van het kasteel van Villequier-Aumont (het kasteel zelf werd tijdens W.O. I verwoest, maar de ruïnes zijn zeer fraai) te voeren, vergeleken het Duits militair kerkhof van Rouez met dat van Vladslo, reden met de minimetro van de bovenstad van Laon met zijn basiliek naar de benedenstad (en snel weer naar boven want beneden was echt niets te beleven), speelden op het zandstrand dat op de markt van Saint-Quentin aangelegd was, gingen zwemmen in de Oasis in Chauny... En op onze laatste dag vierden we Renée haar verjaardag bij Henri, de meest befaamde patisserie van Saint-Quentin. Een patisserie die net zoveel aan Mary Poppins deed denken als onze gite, maar de taartjes waren er wel bijzonder lekker. Culinair was deze reis voor de rest geen hoogvlieger. Zo trokken we op een avond naar Tergnier om te gaan eten, maar vonden nauwelijks een treffelijke tent open. Net toen we Warren er van overtuigd hadden dat je bij een Chinees ook iets anders dan 'snottebellesoep' kan eten, bleek dat de Chinees ook nog een half uur dicht bleef. Gelukkig redde een wegwijzer naar de plaatelijke McDo onze avond.... Het werd dus internationale 'gastronomie' eerder dan de plaatselijke keuken.

Al bij al een leuke kennismaking met Picardië, maar wat er te zien was, hebben we gezien, dus trekken we volgend jaar wel weer ergens anders heen.

zaterdag 11 juni 2011

Ze worden groot

Dat kinderen groter worden, zie je aan het interieur van de ouders. Zo verdween vorige week uit onze living het park van Renée. Het heeft zijn nut gehad in onze woning, eerst voor Warren in de Smidsestraaat, en daarna in de Aaigemstaat voor Renée. Tot voor kort dronk ze haar flesjes nog in de box, maar tegenwoordig geven we 's avonds geen flesje meer en 's ochtends wil ze haar sojamelk in de zetel drinken, naast Warren die naar Ketnet kijkt.

Ingrijpend toch wat het verdwijnen van een dergelijk meubelstuk doet. Meteen moet je andere meubels in de plaats zetten. Dat werd een half dagje Ikea dus, plus een dagje knutselen (door Elisabeth, de handige Harry in ons huis, en net een tikkeltje geduldiger voor weerbarstige schroeven en planken dan ikzelf).

Ook ons derde kindje samen, Klein Spook (www.klein-spook.be), zorgt voor veranderingen in ons interieur. Steeds meer kasten worden opgeëist voor onze voorraad aan herbruikbare luiers en toebehoren. Een keukenkast, de drie kasten in de dressing en een stuk van de zolder, worden nu voorbehouden voor onze stock. Kwestie van de klanten prompt te kunnen bedienen. Het betekent wel dat onze spullen steeds weer verhuizen naar andere kasten. Gelukkig hebben we aardig wat kastruimte in dit huis.

Renée begint trouwens in twee woorden te spreken, vormt dus zinnen. Ze investeert wel nog steeds meer in haar mobilieit dan in haar verbositeit, maar toch merken we ook daar een evolutie.

En Warren? Dat is al zo'n grote jongen. Heel vrolijk, heel lief, een heel fijne grote broer voor zijn kleine zus. Het meest opvallende aan hem is dat hij steeds minder verlegen wordt. Hij vond het zelf heel vervelend dat hij zo verlegen was, en heeft blijkbaar beslist daar iets aan te doen. Zo vertelde hij gisteren tegen het meisje van de bakker dat hij deze week op boerderijklas gaat, terwijl hij enkele weken geleden soms nog te bedremmeld was om zelfs maar 'dank je' te zeggen. Deze week gaat hij dus inderdaaad op boerderijklas. Twee nachten weg van huis. Zijn valiesje staat al gepakt en hij verlangt er enorm naar. Benieuwd hoe stoer hij nog zal zijn als we hem woensdag met zijn valiesje achterlaten op school.

zaterdag 21 mei 2011

De 28 van Renée

Voor later, even een update tussendoor:
mama, papa, daar (= Warren), kaakaa, piepie, kaas, Neitje (= Reneetje), nee, ja, appel, beetje (= ik wil nog een beetje), sjoe (= schoen), sjou (= kous), tutje, tisje (= doekje), daaag, hallo, piepiep (= kiekeboe), sjasje (= jasje), bad, auto, park, poesje, schaap, Jos (uit het boekje 'Iedereen gaat 's avonds slapen, maar ik wil nog spelen, roept Jos), totziens, t-shirt, hatsjoem (als jij niest)

Gesprek onder vrienden

locatie: het zwembadje
J: Warren, jij hebt dezelfde borstjes als mijn mama
W: Ja, ik weet. Maar jij ook hoor, bijna

Nog één keer

Ik wilde het zo graag. Nog één keer, nog één keer Haulmé, om dag te zeggen.
Zij moest mee. Ik wilde het haar tonen. Niet dat het kan, 34 jaar samenvatten in twee dagen, maar toch
Ze onderging hier al enkel memorabele momenten, en nu dit, de laatste keer Haulmé.
Ze zal het zich niet herinneren. Maar de verhalen, die mythische proporties zullen aannemen, zal ze kennen. En hopelijk, net als ik, nooit vergeten.

Haulmé, 20 mei 2011

Elisabeth °20 juni 1977
Renée °22 juli 2009

woensdag 18 mei 2011

Hoe verwen ik een kind?

Elisabeth trekt voor enkele dagen naar ons vaste stekje in de Franse Ardennen, Haulmé. Het huis is verkocht, dus kunnen we er in de toekomst niet meer heen, maar Elisabeth nam speciaal enkeel dagen vrijaf om toch afscheid te kunnen nemen van een huis dat net zo lang in de familie was als zij oud is. Ze besliste om ons Renée mee te nemen, zodat Warren en ik het kot alleen hadden. Dus dacht ik, laat ons in de week van de opvoeding eens lekker contrarie doen en er de midweek van de verwenning van maken. Laat ons eens Warren helemaal volgen en zien wat hij et liefste doet. Zelfs als dat totaal onverantwoorde zaken inhoudt als te lang tv kijken of frangipannekes (die Warren om god weet welke reden 'papakoeken' noemt) eten, of cola drinken. Alle ingrediënten in huis gehaald dus om er een paar fameuze 'boys' nights' van te maken.

Maar wat blijkt: Warren heeft een geheel ander idee van wat verwennen is en wat boys' nights zijn. Als ik hem van school afhaal, vliegt hij het huis binnen en begint hij te spelen als had hij zijn duplo in geen half jaar meer gezien. Het normale scenario op andere dagen is dat hij meteen vraagt om tv te mogen kijken zodra we thuiskomen van school. Nu is het woord tv zelfs niet eens gevallen. Ik hoefde niet eens mee te spelen, gewoon af en toe wat zeggen, hier eens een duplo-muurtje helpen rechtzetten of een treinspoortje leggen, meer niet.

Na het eten: "gaan we nu samen in bad", want dat hadden we gisteren al eens laten vallen. Dus ja, samen in bad, heel gezellig. En daarna weer spelen, spelen, spelen.

Hoe verwen je een kind dus? Niet met (papa)koeken, niet met tv, niet met cola. Gewoon met rust en aandacht.

Je vraagt je af waarom er een boys' night georganiseerd moet worden om dit te realiseren. Maar misschien zou het effect gewoon niet hetzelfde zijn als iedere avond zo was. Benieuwd dus of het morgen weer zo loopt...

maandag 25 april 2011

Brussel

Voor de hele reeks foto's van ons weekend Brussel, klik op het paars konijn

Konijnen

Het zal wel de periode van het jaar zijn, maar toch, de laatste tijd zien we overal konijnen.
Het begon met het de zin uit het boek van Renée 'elke avond om 7 uur wast Hopla zich, want Hopla is een fris konijntje', waar ik almaar opnieuw zo hard om moet lachen. Warren heeft dat door. Als hij me aan het lachen wil (dat vindt ie soms handig en soms ook gewoon zaligleuk) dan zegt hij dat hij een konijntje is, een fris konijntje is. Wat de aard van het voorgaand gesprek ook is, ik smelt weg. En het mag gezegd, ik smel veel de laatste tijd, net als die paaskonijntjes in de paasmandachtige constructie die Warren op school in elkaar knutselde.

We zijn net terug van een weekendje Brussel waarbij we logeerden in het huis van mijn broer Frederik en zijn gezin die zelf in Parijs wonen. In eerste instantie nogal teleurstellend voor Warren. Hij had zijn neefjes verwacht te zien, en anders toch het huis in Parijs neergepoot in Brussel met de machtige zolder met al dat speelgoed. Nu, het gezelschapsspel 'Bunny Hop' bracht enige troost net als de Koekeliek (de basiliek van Koekelberg, het huis van aartsbisschop épinard, meneer spinazie voor de vrienden). En dan was er nog de Markt, Manneken Pis, het koninklijk paleis en de rommelmarkt op het Vossenplein met een rode Ferrari. Warren demonstreerde trouwens een staaltje afdingen waar wij beide ouders nog iets van kunnen leren. Toen de verkoper met een belachelijk hoge prijs op de proppen kwam, liet hij zijn geliefd stuk speelgoed voor wat het was en liep hij weg. De verkoper halveerde de prijs onmiddellijk waarna er weer gepraat kon worden. Blijkbaar een talent die een generatie kan overslaan. Maar het allermooiste waren de fonteinen vlak voor de Albertinabibliotheek. We zijn er dit weekend drie keer geweest. Terwijl Renée en ik ons met het paars konijn bezighielden liepen de mannen als bezeten onder de fonteinen door.

Reneetje bekeek het weekend op haar manier. We hadden op voorhand geen plannen gemaakt behalve een paaseitjeszoektocht in Tervuren van een uur (met wel 7 konijnen) en voor de rest zouden we het ritme van de kinderen volgen. Een aanrader, je komt op plaatsen waar je anders niet komt. In Renée haar geval, in heel veel kasten. Sorry Frederik en Natalie, het was niet de bedoeling om jullie kasten open te trekken, het was Renée. Maar ze straalde. Ze ontdekt de wereld op haar korte dikke beentjes en daarbij stapt ze niet, maar loopt ze. Steeds op zoek naar meer, ondertussen bewonderend opkijkend naar haar broer, die ze 'Daar' noemt (van 'Waar is Warren? Daar is Warren!'). Ze had wel wat last van de warmte, want zo'n temperaturen kent ze nog niet, maar met koele badjes, water en veel slapen met Knuffel Konijn kon ze ook dat wel aan.

Jammer dat ik mezelf zo ambetantverkouden voel met sinuskoppijn, anders was het het perfecte paasweekend geweest.

zaterdag 26 maart 2011

Moet er nog zand zijn?

Klik op het zand om de hele fotoreeks te zien.

dinsdag 15 maart 2011

Klein Spook

In zitting van 28 februari 2011 heeft de gemeenteraad Elisabeth De Vos toelating verleend tot het uitoefenen van een zelfstandige bijbetrekking … Elisabeth De Vos zal actief zijn in Klein Spook, een kenniscentrum en webshop rond herbruikbare luiers.

Yes! Het mag! Ik heb de toelating met 32 ja-stemmen om naast mijn job in ’t stadhuis ook nog eens herbruikbare luiers te promoten. Gelukkig maar, want we zijn hier in huis al ferm in gang geschoten. We hebben een logo laten maken, een webdesigner is voor ons een website aan het ontwerpen, José is volop artikels aan het schrijven en ik ben een collectie luiers aan het samenstellen.

Het idee ontstond vorig jaar in september tijdens ons sportavondje dat uitzonderlijk niet in de fitness maar op café plaatsvond omdat ik mijn handdoeken vergeten was.

José geeft al een poos maandelijks informatiesessies over wasbare luiers bij de MilieuAdviesWinkel. Hij geeft jonge ouders uitleg over het concept, de voor- en nadelen en de (heel veel) verschillende soorten luiers. Het viel hem op dat de sessies uitgevochten zijn. Meestal er is een vrij lange wachtlijst waarbij Gentenaars voorrang krijgen omdat Stad Gent subsidieert. Ook ik geef regelmatig uitleg over katoenen luiers tijdens de infosessies voor zwangere vrouwen van Kind&Gezin. In tegenstelling tot een paar jaar geleden hebben de meeste jonge ouders er wel van gehoord en staan er veel open voor het idee. Maar er heersen nog veel vragen…

Ja, op internet is er wel wat over te vinden. Maar een website waar zowel basic als echt gespecialiseerde informatie te vinden is, ontbreekt nog. En dat gat willen wij vullen met een ‘alles-wat-je-wil-weten-over-herbruikbare-luiers-website’. Er zullen zowel weetjes op staan als uitgebreide achtergrondinformatie, maar ook demofilmpjes, foto’s en praktische tips. Daarnaast zullen wij bij ons thuis infosessies geven en zal je via Klein Spook luiers kunnen kopen.

Inderdaad, Klein Spook, zo heet ons bedrijfje. Lief en ondeugend tegelijk, net als dat ander Klein Spook dat hier in huis ronddreddelt. En dat een spookje ook van stof is, is natuurlijk leuk meegenomen.

Volgens de planning is de website begin april klaar. Dan gaan we ze vullen met zoveel mogelijk informatie en testen natuurlijk. En vanaf eind april, begin mei, zal je ons vinden op www.klein-spook.be. Yes! We hebben er zin in.

maandag 7 maart 2011

Blozen

Foto's van Jasper tijdens een verhit bezoekje in Merelbeke waar Reneetje zich serieus te goed deed aan de aperitief. Haar twee belangrijkste zinsneden 'Reneijsje' (= dit is voor Renéetje) en 'nog een beesje' (= ik wil nóg) kwamen goed van pas.
Trouwens, dat blozen hebben ze van mij.

Klik op de blos voor de volledige diareeks.

Maandagochtend, 6.30 uur

Enkele luttele seconden na het ontwaken van 'konijntje' (na een lange nacht renéegehuil - dat ónze buren nog niet naar de vrederechter gestapt zijn):
- "Welke dag is het vandaag?"
- "Maandag"
- "Joepie, joepie, joepie!"
En dan zouden we ons schuldig voelen omdat we onze zoon alweer een week naar de vakantieopvang sturen.

vrijdag 25 februari 2011

na het gevecht

Zo ziet een piraat er uit na het gevecht

dinsdag 22 februari 2011

Kanjer

Warren was klaar voor het weekendje weg. Met een flashy zwembril op en een plattegrond op zijn schoot, vertrokken we uit Gent. We gingen naar het zwembadhuis. Hij was even teleurgesteld toen hij in de bungalow geen zwembad vond, maar zijn ‘coole’ bed maakte veel goed, dat en de belofte dat we de volgende dag echt gingen zwemmen. Ik probeerde het enthousiasme nog een beetje te temperen door te zeggen dat het wel storm zou lopen in het zwembad, want het was vakantie in Nederland, maar hij zag daar enkel voordelen in. “Ja! Storm in het zwembad”.

Stormachtig werd het wel. Na twee uur spelen en tijdens de zoveelste artificiële golven botste Warren tegen een reling aan de zijkant van het zwembad. Gevolg: een flinke snee in het voorhoofd, vlak boven het linkeroog. In het EHBO-lokaal plakten ze de wonde zo goed als zo kwaad toe en stuurden ons naar de huisartsenwachtpost in Weert, vijf kilometer verder. Warren zelf liet het allemaal over zich heel gaan. Hij koos een troostknuffel, at een ijsje en viel in de auto a la minute in slaap.

Tot de dokter de plakkers uit de open wonde trok. Krijsen! En daarna zag hij spuitjes en naald en draad voor zijn ogen verschijnen. Vijf draadjes moesten erin. Arme jongen. Als troost de woorden dat hij een ‘kanjer’ is en een ‘pleister’ van Pluto. Voor de zekerheid moest we checken of hij geen hersenschudding had, maar behalve wat ‘beduusd’ was hij helemaal oké.

Pas een dag later begon hij het avontuur wat te plaatsen. “Mijn hoofd was open en de dokter heeft het gat genaaid. En vrijdag gaat de andere dokter mijn hoofd weer mooi maken.” Ondertussen moeten we met shampoo, t-shirts en aaiende handen ver van zijn plakker blijven, maar is hij best wel fier.

Ik hou mijn hart vast voor vrijdag, leuk zal dat niet zijn. En voor het litteken. Ik troost me met het idee dat meisjes dat sexy vinden, zo’n litteken. Hij zal zijn verhaal nog vaak kunnen vertellen, ook aan zijn liefjes later.

Foto's en een vuil filmke over Renée vind je hieronder

maandag 21 februari 2011

Weekendje Weert

Klik op de spaghetti en bekijk de volledige diareeks

Niet voor gevoelige kijkers

Renée eet zélf spaghetti

http://www.youtube.com/watch?v=aAbrngOHWno

zondag 13 februari 2011

1614 meter

1614 meter, dat is de afstand die ik op zaterdag 25 juni moet zien te overbruggen met de fiets. Veel lijkt het niet, maar de randopmerking is wel dat die 1614 meter een gemiddeld stijgingspercentage hebben van 7 percent, dan is het al iets minder makkelijk. Dat zijn geen kleine twee kilometer, dat is een uur of twee verstand op nul zetten en stampen.

De uitdaging die ik me dit jaar stel, is voldoende getraind raken om eind juni de Mont Ventoux op te rijden met de fiets. In één keer, en zonder boven dood te vallen.

Het is Across, mijn belangrijkste werkgever, dit deze tocht organiseert. Van de ongeveer 60 mensen die er werken, neemt een goede twintig deel aan dit evenement. Het is een beetje zoals twee jaar geleden, toen ik met de ICT Expedition een berg in Alaska ging beklimmen: eerst een fitnesstest, een trainingsprogramma afhaspelen dat daarop gebaseerd is (dus heel veel zweten in de No Limits Fitness in Mariakerke) en dan nog eens een aantal groepssessies voor de teambuilding. De test vond ik niet zo goed geslaagd, ik had de indruk dat mijn tests in de fitness beter lopen. Maar het trainingsprogramma valt wel mee, dus zal ook de test wel OK geweest zijn, zeker? Om de conditie op peil te krijgen, zat in het pakket ook een spinning bike die we simpelweg krijgen. Die staat nu in onze living en daarnet heb ik er een eerste keer 50 minuten op gefietst. Aan een lage hartslag, dus geen probleem, maar het zadel blijkt afgrijselijk hard. Niet aangenaam voor de weke delen.

Voor de beklimming zelf huren we ginder een fiets, maar ik wil toch ook wel wat oefenen met klikpedalen en de manier waarop versnellingen van een racefiets werken, dus kocht ik gisteren een tweedehandsfiets in de winkel van mijn broer Frans, een mooie zwarte Bianchi, met uiteraard ook bijhorend gerief: koersbroek, koerstruitje, een helm, schoenen met klikijzertjes aan. Allemaal in het zwart. ‘The man in black’ gaat de Mont Ventoux op. Als ik de man met de hamer daar maar niet leer kennen.

Buitenwereld

Naar 't schijnt was maandag 17 januari de meest deprimerende dag van het jaar. Ik weet niet of dat bij ons persé zo was, maar feit is dat zo'n winter veel te lang duurt. Zeker met kleine kinderen in huis. Gevolg: naast donkere gedachten ook veel gedoe met zakdoeken, thermometers en vooral die domme wijsneuzerige 'mevrouw' van de dienst 'thuisopvang zieke kinderen'.
Maar we voelden het dit weekend al: er is beterschap op komst. We deden zowel gisteren als vandaag een kleine uitstap en het was genieten. Tussen het hoesten en snotteren door, genoten de kinderen echt. Vooral Renée dan. In tegenstelling tot vorig jaar, moet ze die uitstapjes niet enkel ondergaan, maar kan ze ook actief meedoen. En dat doet ze: ze volgde haar eigen route in het park aan de Nieuwe Wandeling en die route liep niet over de weg. Enfin, ze ontdekte de buitenwereld. Veel obstakels, trouwens, die buitenwereld (en modder die ze dan meteen weer afveegde, je zou het haar niet nageven, maar diep in haar schuilt een keurig dametje).
Ja, er staan leuke tijden te wachten voor ons Reneetje. Er is nog zoveel wereld te ontdekken, beginnend met volgende week. Dan gaan we een weekende naar de hollanders, bij Koos Konijn of zoiets.