Kanjer

Warren was klaar voor het weekendje weg. Met een flashy zwembril op en een plattegrond op zijn schoot, vertrokken we uit Gent. We gingen naar het zwembadhuis. Hij was even teleurgesteld toen hij in de bungalow geen zwembad vond, maar zijn ‘coole’ bed maakte veel goed, dat en de belofte dat we de volgende dag echt gingen zwemmen. Ik probeerde het enthousiasme nog een beetje te temperen door te zeggen dat het wel storm zou lopen in het zwembad, want het was vakantie in Nederland, maar hij zag daar enkel voordelen in. “Ja! Storm in het zwembad”.

Stormachtig werd het wel. Na twee uur spelen en tijdens de zoveelste artificiële golven botste Warren tegen een reling aan de zijkant van het zwembad. Gevolg: een flinke snee in het voorhoofd, vlak boven het linkeroog. In het EHBO-lokaal plakten ze de wonde zo goed als zo kwaad toe en stuurden ons naar de huisartsenwachtpost in Weert, vijf kilometer verder. Warren zelf liet het allemaal over zich heel gaan. Hij koos een troostknuffel, at een ijsje en viel in de auto a la minute in slaap.

Tot de dokter de plakkers uit de open wonde trok. Krijsen! En daarna zag hij spuitjes en naald en draad voor zijn ogen verschijnen. Vijf draadjes moesten erin. Arme jongen. Als troost de woorden dat hij een ‘kanjer’ is en een ‘pleister’ van Pluto. Voor de zekerheid moest we checken of hij geen hersenschudding had, maar behalve wat ‘beduusd’ was hij helemaal oké.

Pas een dag later begon hij het avontuur wat te plaatsen. “Mijn hoofd was open en de dokter heeft het gat genaaid. En vrijdag gaat de andere dokter mijn hoofd weer mooi maken.” Ondertussen moeten we met shampoo, t-shirts en aaiende handen ver van zijn plakker blijven, maar is hij best wel fier.

Ik hou mijn hart vast voor vrijdag, leuk zal dat niet zijn. En voor het litteken. Ik troost me met het idee dat meisjes dat sexy vinden, zo’n litteken. Hij zal zijn verhaal nog vaak kunnen vertellen, ook aan zijn liefjes later.

Foto's en een vuil filmke over Renée vind je hieronder